ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2543 เจ้าหน้าที่ของเมืองต้องการให้ Varian ทดสอบพื้นหินในส่วนของทรัพย์สินในอดีต เพื่อดูว่าอาจเป็นแหล่งของสารเคมีที่เป็นพิษที่แพร่กระจายไปยังบริเวณใกล้เคียงหรือไม่ บริษัทปฏิเสธโดยบอกว่าการทดสอบไม่จำเป็นในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2564 — มากกว่าสองทศวรรษต่อมา — การทดสอบเหล่านั้นได้ดำเนินการในที่สุด พวกเขาเปิดเผยระดับของสารเคมีที่ก่อให้เกิดมะเร็งไตรคลอโรเอทิลีนที่ 600,000 ส่วนในพันล้าน ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าความกังวลเกี่ยวกับอากาศภายในอาคารจะเพิ่มขึ้นเมื่อระดับถึง 300 ส่วนต่อพันล้านส่วน
จำนวนที่สูงช่วยกระตุ้นการพิจารณาคดีอย่างมากเมื่อสัปดาห์ที่แล้วโดยกระทรวงคุ้มครองสิ่งแวดล้อมแมสซาชูเซตส์ว่าการดำเนินการล้างข้อมูลของ Varian ไม่ทำงานและอันที่จริงเป็นการละเมิดกฎระเบียบของรัฐ หน่วยงานสั่งให้บริษัทพัฒนาแผนใหม่และกำหนดเส้นตายสองปีในการแก้ปัญหา หรืออาจถูกปรับหากไม่ปฏิบัติตาม
เหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้เกิดคำถามที่ชัดเจน เหตุใดการทดสอบพื้นฐานที่สำคัญเหล่านั้นจึงไม่ดำเนินการเมื่อ 20 ปีที่แล้ว และเหตุใดจึงใช้เวลาเกือบสามทศวรรษกว่าที่หน่วยงานกำกับดูแลของรัฐจะสรุปว่าการล้างข้อมูลซึ่งเริ่มในปี 1992 ไม่ได้ผล
คำตอบส่วนหนึ่งอยู่ในแนวทางกึ่งแปรรูปของรัฐในการทำความสะอาดแหล่งของเสียอันตราย ภายใต้โครงการที่ผ่านโดยสภานิติบัญญัติแห่งรัฐในปี 2536 ธุรกิจที่รับผิดชอบการรั่วไหลของของเสียอันตรายจะต้องจ้างวิศวกรและนักวิทยาศาสตร์ของภาคเอกชนที่เรียกว่า “ผู้เชี่ยวชาญด้านไซต์ที่ได้รับอนุญาต” หรือ LSP เพื่อประเมินและทำความสะอาดระเบียบ
ระบบกำหนดให้ผู้ก่อมลพิษรับผิดชอบ
การทำความสะอาดของตนเองโดยพื้นฐานแล้ว โดยมี MassDEP คอยกำกับดูแลเป็นครั้งคราว ผู้สนับสนุนโครงการกล่าวว่าทำงานได้ดีเป็นส่วนใหญ่ แต่การล้างข้อมูล Varian ที่ไม่สิ้นสุด ซึ่งทำให้เพื่อนบ้านได้เปรียบมานานหลายทศวรรษ ได้เปิดเผยข้อบกพร่องในระบบ
ระบบกึ่งแปรรูปซึ่งเป็นระบบแรกในประเทศนี้ ตั้งใจที่จะปลดภาระหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ MassDEP ที่ท่วมท้น ผู้ให้การสนับสนุนกล่าวว่าหน่วยงานไม่มีทรัพยากรที่จะจัดการกับการรั่วไหลนับพันที่เกิดขึ้นทุกปี ตั้งแต่ขนาดเล็กที่ปั๊มน้ำมันและร้านซักแห้ง ไปจนถึงไซต์ขนาดใหญ่และซับซ้อนเช่นที่ Varian
ภายใต้ระบบปัจจุบัน ธุรกิจจ้าง LSP — มี 456 ในแมสซาชูเซตส์ — เพื่อทำงาน จากข้อมูลของ MassDEP ไซต์มากกว่า 40,000 แห่ง โดยเฉลี่ยประมาณ 1,400 ต่อปี ได้รับการทำความสะอาดภายใต้โครงการ LSP ตั้งแต่ปี 1993 ส่วนใหญ่ใช้เวลาน้อยกว่าหกปี
LSP ได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการของรัฐและมีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบด้านสิ่งแวดล้อมของรัฐ ตามที่ Wendy Rundle ผู้อำนวยการบริหารของสมาคม LSP กล่าว แต่ LSP ยังได้รับเงินจากบริษัทที่รับผิดชอบในการทำความสะอาดด้วย — บริษัทที่มีแรงจูงใจในการลดต้นทุน
Rundle ยอมรับว่าอาจมี “ความตึงเครียด” ระหว่าง LSP กับลูกค้าของตน แต่เธอยังกล่าวอีกว่า LSP มุ่งมั่นที่จะปกป้องสุขภาพและความปลอดภัยของประชาชน และ MassDEP และคณะกรรมการออกใบอนุญาตมีหน้าที่กำกับดูแล
“ในขณะที่ดูเหมือนว่ามีความขัดแย้งทางผลประโยชน์ แต่ประสบการณ์ของเรากว่า 20 ปีแสดงให้เห็นว่าการตรวจสอบและถ่วงดุลในระบบใช้งานได้” เธอกล่าว
คณะกรรมการ LSP ของรัฐ
ซึ่งเรียกว่าคณะกรรมการการขึ้นทะเบียนผู้เชี่ยวชาญด้านการล้างข้อมูลไซต์ของเสียอันตราย จะตรวจสอบข้อร้องเรียนเกี่ยวกับ LSP และแจกจ่ายระเบียบวินัย อย่างไรก็ตาม ยังไม่ชัดเจนว่ามีการสอบสวนบ่อยเพียงใด สรุปการดำเนินการทางวินัยที่ระบุไว้ในเว็บไซต์ของคณะกรรมการได้รับการอัปเดตครั้งล่าสุดในปี 2556
เห็นได้ชัดว่าระบบการกำกับดูแลนั้นหละหลวมที่ไซต์ Varian ที่ 150 Sohier Road ซึ่งสารเคมีพิษหลายพันแกลลอนถูกทิ้งในปี 1950, 60 และ 70 บริษัทและรัฐหยุดจัดการประชุมสาธารณะเกี่ยวกับการทำความสะอาดเมื่อหลายปีก่อน ในขณะที่ LSP ที่ทำงานให้กับ Varian ยังคงยื่นรายงานที่ระบุว่าการล้างข้อมูลนั้น “กำลังคืบหน้า”
จนกระทั่งเมื่อสองปีที่แล้ว เมื่อประชาชนเริ่มให้ความสนใจกับการทำความสะอาดหลังจากเรื่องราวต่างๆ ของ Salem News เปิดเผยว่าระดับสารเคมียังสูงอยู่ MassDEP ก็เริ่มตรวจสอบอย่างใกล้ชิด
ใน “ประกาศเกี่ยวกับการไม่ปฏิบัติตามข้อกำหนด” ที่ออกเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว สตีเฟน จอห์นสัน รองผู้อำนวยการภูมิภาค
MassDEP ชี้ให้เห็นปัญหาหลายประการเกี่ยวกับการทำความสะอาด รวมถึงข้อเท็จจริงที่ว่า Varian ไม่ได้ทดสอบข้อเท็จจริงตามที่เมืองร้องขอเมื่อ 20 ปีที่แล้ว เขายังกล่าวอีกว่า Varian ใช้เป้าหมายที่ไม่ถูกต้องในการวัดความก้าวหน้า การใช้การรักษาที่บริษัทเคยกล่าวไว้ว่าเป็นตัวเลือกที่ “มีคะแนนต่ำที่สุด” และการฉีดสารละลายเพื่อล้างสารเคมีใต้ดินลงในบ่อน้ำเดียวกับที่ใช้ตรวจสอบระดับสารเคมี ซึ่งเป็นวิธีปฏิบัติที่อาจบิดเบือนผลการทดสอบ
